ԵՂԻՇԵ_ՉԱՐԵՆՑ_127

Այսօր Եղիշե Չարենցի ծննդյան օրն է:

Իր ժողովրդից ժառանգաբար ստացած մաքառման ոգին է, որ բնորոշում է Եղիշե Չարենցի ամբողջ գրական կյանքը, ինչքան էլ գավառական կյանքի փոքր կրքերն ու չարությունները չհանդուրժեին իրենց մեջ ապրող հանճարին, ինչքան էլ մահվան սարսափի տակ նրան լռեցնեին և, ի վերջո, տային մահու բերան, այնուամենայնիվ Չարենցը հաղթողն է, պարտվողը չէ, մնացած բոլոր ժամանակների մեջ իր օրերի տերը ինքն է, և նրա մահն էլ մահ չէ, այլ անմահություն, այլ անվախճանական մի երթ՝ իր ժողովրդի հարատևության երաշխիքով:

Դավիթ Գասպարյան

«Իմ լուսաստղը»

Առավոտ կանուխ բարձրացի՛ր,

Երբ դեռ նո՜ր մարմանդ լուսանում է:-

Կտեսնե՛ս լուսա՛ստղը կապտածիր,

Որ պայծառ ցոլքով բարձրանում է:-

Ա՜խ, այդպե՛ս բարձրացավ մի օր

Աշխարհում, Չարե՛նց, քո անունը…

Բայց հետո — կլանեց անհունը

Քո լուսաստղը — ցոլուն, ոսկևոր:

Այդ ո՛չ թե Արևն էր՝ բարձրացավ

Եվ սրբեց ոսկեզօծ քո ցոլքը

Իր շքեղ ցոլքերով պայծառ:-

Ո՛չ:- Չնչի՛ն ամպերի սև զորքը

Պաշարեց Արև՛ից առաջ քեզ,-

Իսկ այնտեղ, ներքևում,- երգի սով էր,-

Բայց ցնծում էր Պառնասն առանց քե՛զ…

Եղիշե Չարենց